بررسی مقایسه ای اثرات سایکولوژیک چهار تکنیک آرام بخشی وریدی در حین جراحی ایمپلنت دندانی

مقدمه: آرام بخشی بیدار وریدی جهت کنترل اضطراب و افزایش تحمل بیمار به طور وسیعی در اعمال جراحی ایمپلنت دندانی استفاده می شود. استفاده از داروهای متنوع، باعث می شود بیماران احساسات متنوعی را تجربه کنند. در این پژوهش احساسات بیماران حین آرام بخشی با چهار رژیم دارویی وریدی در اعمال جراحی ایمپلنت دندانی با هدف مشخص کردن بهترین تکنیک بررسی شده است.   مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دوسویه کور، 112 بیمار داوطلب ایمپلنت دندانی در چهار گروه مطالعه شدند. گروه اول میدازولام، گروه دوم میدازولام/فنتانیل، گروه سوم میدازولام/استامینوفن و گروه چهارم میدازولام/کتامین دریافت کردند. در پایان مرحله بهبودی از آنان در خصوص احساساتشان حین جراحی سؤال شد و اطلاعات با استفاده از آزمون های  pearson's chi-square ، mann-whitney ، anova و kruskal wallis تجزیه و تحلیل شدند (05/0 = α). یافته ها: آزمون   pearson's chi-squareاز نظر سن، جنس، تحصیلات و آزمون anova در زمان بهبودی، زمان جراحی و میزان میدازولام مصرفی اختلاف معنی داری بین گروه های مورد مطالعه نشان نداد. در آزمون kruskal wallis احساسات خوشایند در چهار گروه تفاوت معنی داری نشان داد (001/0 > p value). در تکمیل آن، آزمون mann-whitney نشان داد که فراوانی احساسات خوشایند بین گروه میدازولام و میدازولام/کتامین تفاوت معنی دار ندارد (084/0 = p value)؛ اما فراوانی احساسات خوشایند در گروه میدازولام/فنتانیل به طور معنی داری از گروه میدازولام بیشتر بود (008/0 = p value). فراوانی احساسات خوشایند در گروه میدازولام/ استامینوفن به طور معنی داری از گروه میدازولام/ کتامین بیشتر بود. (001/0 > p value). در آزمون kruskal wallis میزان شیوع احساسات ناخوشایند در چهار گروه تفاوت معنی داری نداشت (211/0 = p value). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش، استفاده از ترکیب آرام بخش و مسکن باعث می شود که بیمار احساسات خوشایند بیشتری را حین کار داشته باشد و سبب افزایش کیفیت آرام بخشی، همکاری بیمار و رضایت او از آرام بخشی می شود.